Τα κεραμίδια συνεχίζουν να στάζουν ακόμη δάσκαλε.

Δε­κέμ­βρης τοῦ 1962, στὴ Σί­ται­να.

Τὸ ἡ­με­ρο­λό­γιο ἔ­δει­χνε 5 τοῦ μή­να, ἀ­νή­με­ρα τοῦ Ἁ­γί­ου Σάβ­βα. 

Ἀ­πὸ τὸ πρωί πέ­φτει δυ­να­τὴ βρο­χή. Ὁ ἀ­έ­ρας λυσ­σο­μα­νά­ει, λυ­γί­ζει τὰ κλα­διὰ τοῦ γε­ρο­πλά­τα­νου ποὺ ἀγ­κα­λιά­ζει τὸ Δη­μο­τι­κὸ Σχο­λεῖ­ο, τὰ τσα­κί­ζει καὶ τὰ πε­τά­ει μὲ μα­νί­α στὴ στέ­γη.

Τὰ κε­ρα­μί­δια σπᾶ­νε. Οἱ στά­λες ποὺ πάν­το­τε συν­τρό­φευ­αν τὸ μά­θη­μα στὴν αἴ­θου­σα, τὶς βρο­χε­ρὲς ἡ­μέ­ρες, ἔ­γι­ναν ρυά­κια. 

Ἡ φλό­γα ἀ­πὸ τὴν ξυ­λό­σομ­πα ποὺ σι­γο­καί­ει, κον­τεύ­ει νὰ σβή­σει. Οἱ μα­θη­τὲς κοι­τοῦν ἀ­νή­συ­χα μί­α τὸν Δά­σκα­λο καὶ μί­α τὸ τα­βά­νι. Κρύ­βουν τὰ λι­γο­στὰ βι­βλί­α στὸν κόρ­φο τους, νὰ μὴν τὰ μου­σκέ­ψει ἡ βρο­χή.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

 Ὁ Δά­σκα­λος, Βα­σί­λης Μπουρ­νά­κης, μα­ζεύ­ει τοὺς 45 μα­θη­τές του σὲ μί­α γω­νιὰ τῆς αἴ­θου­σας. Πρέ­πει νὰ τε­λει­ώ­σει τὸ μά­θη­μα. Τὸ ρο­λό­ϊ χτυ­πά­ει δύ­ο φο­ρές. Οἱ μα­θη­τὲς βγαί­νουν ἀ­πὸ τὴν αἴ­θου­σα καὶ παίρ­νουν τὰ μο­νο­πά­τια γιὰ τὰ σπί­τια τους. Ὁ Δά­σκα­λος χα­ϊ­δεύ­ει τὰ βρεγ­μέ­να μαλ­λιά τους.

Στὸ μυα­λὸ του στρι­φο­γυ­ρί­ζουν τὰ δε­κά­δες ἔγ­γρα­φα ποὺ τό­σο και­ρὸ ἔ­χει ὑ­πο­βά­λει στὶς «ἁρ­μό­δι­ες ὑ­πη­ρε­σί­ες», γιὰ τὴν ἐ­πι­σκευ­ὴ τῆς στέ­γης τοῦ Σχο­λεί­ου. Ἡ βρο­χὴ συ­νε­χί­ζει ἀ­στα­μά­τη­τα καὶ οἱ μα­θη­τές του σὲ λί­γο θὰ ἐ­πι­στρέ­ψουν στὸ σχο­λεῖ­ο, γιὰ τὸ ἀ­πο­γευ­μα­τι­νὸ πρό­γραμ­μα.

Ὁ Δά­σκα­λος βά­ζει τὸ φθαρ­μέ­νο πα­νω­φό­ρι του καὶ βγαί­νει ἀ­πὸ τὴν αἴ­θου­σα. Σκαρ­φα­λώ­νει στὴ στέ­γη. Πρέ­πει νὰ προ­στα­τέ­ψει τοὺς μα­θη­τές του ἀ­πὸ τὸ κρύ­ο καὶ τὴ βρο­χή. Πρέ­πει νὰ δώ­σει λύ­ση. Ὁ ἀ­έ­ρας φυ­σᾶ δυ­να­τά, τὰ κε­ρα­μί­δια γλι­στρᾶ­νε, ὁ Δά­σκα­λος πέ­φτει στὸ κε­νό… Οἱ τε­λευ­ταῖ­οι μα­θη­τές, ποὺ δὲν εἶ­χαν προ­λά­βει ἀ­κό­μα νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θοῦν, γί­νον­ται μάρ­τυ­ρες τῆς θυ­σί­ας του. Ξε­ψύ­χη­σε σὲ λί­γο δί­πλα στοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς κα­τοί­κους τοῦ χω­ριοῦ.

Ἡ βρο­χὴ στα­μά­τη­σε κι ἔ­δω­σε τὴ θέ­ση της στὰ δά­κρυ­α ποὺ κύ­λη­σαν πο­τά­μι. Τὸ ἄ­ψυ­χο σῶ­μα του, πά­νω σὲ μί­α πρό­χει­ρη ξυ­λο­δε­σιά, τὸ ξε­προ­βό­δι­σαν οἱ μα­θη­τές του. Οἱ με­γα­λύ­τε­ροι τὸ συ­νό­δε­ψαν μέ­χρι τὸ Ἄ­στρος, ὅ­που ἐν­τα­φι­ά­στη­κε. Τὴν ψυ­χή του καὶ τὸ πνεῦ­μα του τὰ πῆ­ραν εὐ­λα­βι­κὰ ἡ Ἱ­στο­ρί­α καὶ ἡ αἰ­ω­νι­ό­τη­τα.

Ἦ­ταν μό­λις 33 χρό­νων.

Οἱ ἁρ­μό­δι­ες ὑ­πη­ρε­σί­ες, τὸ κρά­τος, ἀ­πε­φάν­θη­σαν πὼς δὲν ἐ­πρό­κει­το πε­ρὶ ἐρ­γα­τι­κοῦ ἀ­τυ­χή­μα­τος (ἀ­πὸ 14.00′ ἕ­ως 16.00′ ὑ­πῆρ­χε δι­α­κο­πὴ τῶν μα­θη­μά­των) καὶ ὡς ἐκ τού­του ἡ οἰ­κο­γέ­νειά του δὲν ἐ­δι­και­οῦ­το ἀ­πο­ζη­μι­ώ­σε­ως.

Σή­με­ρα, πε­νήν­τα τέσσερα χρό­νια με­τά, στὸ 2016, τὰ κε­ρα­μί­δια συ­νε­χί­ζουν νὰ στά­ζουν ἀ­κό­μα Δά­σκα­λε…

Οἱ Δά­σκα­λοι τῶν Δη­μο­τι­κῶν Σχο­λεί­ων πάν­το­τε ὑ­πῆρ­ξαν στὴ χώ­ρα μας ἥ­ρω­ες. Εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νοι ποὺ πλά­θουν μὲ ἀ­γά­πη καὶ στορ­γὴ τὶς ψυ­χὲς τῶν παι­δι­ῶν μας, ποὺ ἀ­νοί­γουν τὰ φτε­ρά τους γιὰ νὰ τα­ξι­δέ­ψουν στὸ ὄ­νει­ρο, ποὺ δί­νουν γνώ­σεις μὰ πρω­τί­στως ἀ­ξί­ες, ἰ­δέ­ες καὶ ὁ­ρά­μα­τα, ποὺ ἀ­νοί­γουν δη­μι­ουρ­γι­κὰ μο­νο­πά­τια. Δά­σκα­λος τοῦ Δη­μο­τι­κοῦ Σχο­λεί­ου ση­μαί­νει ἀ­λή­θεια καὶ φῶς, φλό­γα καὶ πά­θος, ὑ­πευ­θυ­νό­τη­τα καὶ συ­νεί­δη­ση, προ­σφο­ρὰ κι ἔ­γνοι­α, ἀ­γώ­νας κι ἀ­γω­νί­α, ἐ­λευ­θε­ρί­α καὶ δη­μο­κρα­τί­α.

Σή­με­ρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ πο­τέ, ὁ Δά­σκα­λος δὲν ἔ­χει δι­καί­ω­μα σι­ω­πῆς, ἀλ­λὰ ὑ­πο­χρέ­ω­ση λό­γου. Λό­γου καὶ πρά­ξης.

Θυ­μᾶ­μαι πάν­τα μὲ ἀ­γά­πη καὶ συγ­κί­νη­ση ὅ­λους τούς Δα­σκά­λους μου.

Ἂν ἡ φα­μί­λια ἦ­ταν τὸ ἕ­να στή­ριγ­μα, ὁ Δά­σκα­λος ἦ­ταν τὸ ἄλ­λο.