νοικοκυρά. Δεν ήμασταν πλούσιοι.
Ζούσαμε στην Καλογρέζα. Ο πατέρας μου έκανε κάποια στιγμή μια βιοτεχνία
παπουτσιών. Έφευγε στις 5 το πρωί κι επέστρεφε μεσάνυχτα, κατάκοπος. Τα
πρώτα χρόνια δεν είχε καν μεταφορικό μέσο. Αυτή είναι η καταγωγή μου
και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτήν. Ήταν άνθρωποι που δούλεψαν πολύ.
Καμιά φορά περνάω έξω από τη βιοτεχνία όπου δούλευε ο μπαμπάς μου στην
πλατεία Κουμουνδούρου και λέω: “Εδώ ήταν ο ναός”. Το ρήμα “σέβομαι”
είναι το λιγότερο που μπορώ να πω για τους γονείς μου. Μας μεγάλωσαν
εμένα και τον αδερφό μου, με αγάπη και σοφία, μάθαμε να ζούμε με μέτρο.
Το πρώτο μου στερεοφωνικό το πήρα με δικά μου χρήματα. Δεν ζητούσα ποτέ.
Δεν αισθάνθηκα όμως ότι μου λείπει κάτι! Είμαι περήφανη για την
καταγωγή μου!».