Τα μάτια της ψυχής…

π. Χρίστος Γρηγορίου
Θεέ μου
που την βρίσκουν
τόση δύναμη…

π. Χρίστος Γρηγορίου
Σήμερα στους διαδρόμους του πανεπιστημίου συνάντησα τον Χρήστο. Ένα παιδί τετραπληγικό και τυφλό. Είχε έρθει να δώσει προφορικές εξετάσεις στο θεολογικό. Δίπλα του ο πατέρας του ένας γλυκός κύριος που καθόταν χαμογελαστός πίσω από το τροχοκάθησμα.
πηγή : Συνοδοιπορία


Βλέποντας απέναντι σου τέτοια παιδιά αρχίζουν να αλλάζουν μέσα σου τα τροπάρια. Αυτά που ψέλνεις στον εαυτό σου όλη μέρα, τα “μέχρι εδώ φτάνουν οι δυνάμεις σου” και τα “σου είναι ακατόρθωτο” και τα “πια υπομονή; αδύνατον, δεν μπορείς άλλο”. Και μετά κοιτάζοντας και τον πατέρα δίπλα, ντρέπεσαι και τρέχεις να κατεβάσεις κάποιες φωτογραφίες που έχεις μόνιμα αναρτημένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου και δείχνουν εσένα με μια βαλίτσα στο χέρι να φεύγεις μακριά από ανθρώπους και δύσκολες καταστάσεις. Ντρέπεσαι μήπως τις δει το παιδί, ο Χρήστος, με τα μάτια της ψυχής του.

Θεέ μου που την βρίσκουν τόση δύναμη αναρωτιέσαι.
Τέτοιες συναντήσεις όμως δεν είναι τυχαίες. Είναι υπενθυμίσεις, από τον Θεό, ότι έχεις ακόμη πολύ δρόμο να διανύσεις μέχρι να βλέπεις και εσύ με τα μάτια της ψυχής.