Της Αγγελικής Δασούλα*
Τρία
χρόνια το ίδιο ταξίδι, ο ίδιος προορισμός, σε μια χώρα της κεντρικής Αφρικής,
στην Ουγκάντα. Το μόνο που άλλαζε κάθε φορά ήταν το εσωτερικό ταξίδι μέσα από άλλες διαδρομές... της ψυχής.
Θυμάμαι την πρώτη φορά. Ένα ταξίδι γεμάτο
εικόνες και πολλές σκέψεις για μια άλλη πραγματικότητα. Έναν άλλο κόσμο, μια
άλλη καθημερινότητα που ποια δεν έβλεπα σαν θεατής σε μια ιεραποστολική
παρουσίαση αλλά την ζούσα. Πολλά αναπάντητα γιατί, γιατί τόσα παιδιά στους
δρόμους, γιατί να ζουν οι άνθρωποι σε τόσο δύσκολές συνθήκες, χωρίς νερό και
όπου υπήρχε, χωρίς καθαρό νερό. Πως να τα δεχτεί όλα αυτά ο λευκός των
δεδομένων και αυτονόητων συνθηκών της ζωής του; Τότε δεν δόθηκε καμία απάντηση
σε κανένα γιατί.
Στο δεύτερο ταξίδι, την επόμενη χρονιά όλα
ήταν πιο γνώριμα. Οι εικόνες δεν πονούσαν πια τόσο. Οι μικρές αλλαγές στις ζωές
των ανθρώπων που πίστεψαν στον Άγιο Σπυρίδωνα, προστάτη της ιεραποστολής ήδη
άρχισαν να φαίνονται. Η ορθόδοξη ενορία, εκεί στη γραμμή του ισημερινού που όλο
και μεγάλωνε μας γέμισε ελπίδα. Η απάντηση στο μεγαλύτερο ερώτημα που
απασχόλησε όλους, τι μπορείς να κάνεις γι΄ αυτούς τους ανθρώπους, γι΄αυτή την
χώρα, δόθηκε χωρίς λέξεις, με εικόνες, με αυτό που βλέπαμε μπροστά μας. Τι χρειάζονται άλλωστε τα λόγια. Αυτό νοιώθω
φέρνοντας στο μυαλό μου και τα πρόσωπα, τους ρασσοφόρους, εργάτες του που
έστειλε ο Θεός, σ' αυτή την γωνιά της γης να κυρήξουν το λόγο του. Πριν και
πέρα από κάθε σχέδιο και προγραμματισμό άραγε και πόση προσευχή έχουν κάνει; Το βλέπεις, δεν είναι
μόνο ανθρώπινο έργο όλο αυτό. Σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα όλα είναι αλλιώς.
Η εικόνα των ανθρώπων έχει αλλάξει, η εικόνα του τόπου έχει αλλάξει, όπου
έφτασε η χάρη του Αγίου Σπυρίδωνα. Παντού νοιώθεις μια απέραντη ευλογία. Οι
άνθρωποι παλεύουν όλοι μαζί πια για την επιβίωσή τους, ενωμένοι, με έγνοια για
τον συνάνθρωπο. Τώρα πια τους συνδέει κάτι πολύ δυνατό στη ζωή, η κοινή τους
πίστη.
Πριν λίγο
καιρό ήρθα για τρίτη φορά σε αυτόν τον τόπο. Φέτος δεν ένοιωθα επισκέπτης, αλλά
πιο πολύ σαν δικός τους 'ανθρωπος. Πολλές φορές ήθελα να βγώ από την εικόνα του
λευκού, να ζήσω μέσα από την δική τους ματιά. Να ξυπνήσω και να απολαύσω τον
ήλιο και την καινούρια μέρα που ανέτειλε, απλά, σαν δώρο μέσα σε ένα υπέροχο
φυσικό τοπίο. Να χαρώ σαν μικρό παιδί για μια καραμέλα, να ασχοληθώ με μέριμνες
της επόμενης στιγμής και όχι προγράμματα και σχέδια που θα στραγγαλίσουν την
υπόλοιπη μέρα μου, ίσως και την υπόλοιπη ζωή μου.
Φέτος η
ιεραποστολή έχει κάνει ακόμα περισσότερα βήματα μπροστά. Ο ναός του προστάτη
Αγίου μας είναι σχεδον έτοιμος. Κάθε χρόνο και πιο όμορφος, ο Αγιος δούλεψε
πολύ για να τελειώσει το σπίτι του γρήγορα. Παράθυρα, πόρτες, καμπάνες,
σοβάτισμα όλα προγραμματισμένα, όλα έτοιμα. Κλείνω τα μάτια και συμμετέχω στη
θεία λειτουργία όταν πια θα είναι ένας ολοκληρωμένος ορθόδοξος ναός. Κλείνω τα
μάτια και βρίσκομαι ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα, αναμεσα σε μαύρους αδερφούς,
τον Κωστή, τον Ιωάννη, τον Απόστολο. Μόνο δάκρυα χαράς μπορούν να αναμετρηθούν
με τέτοιες στιγμές. Απίστευτη ομορφιά όμως κυριαρχεί και έξω από
τον ναό. Παντού υπάρχει τάξη, αρμονία, ηρεμία. Κάτι άλλαξε, μια μαύρη γυναικεία
φιγούρα ντυμένη στα καλογερικά. Το πρόσωπό της, η έκφρασή της, χίλιες λέξεις. Η
παρουσία της εδώ σχέδιο Θεού, να διακονεί τον άγιο. Κάθε μέρα κάνει όρθρο, πιο
μετά τις ώρες και το απόγευμα τον εσπερινό. Ο άγιος δεν θέλει να μένει μόνος
του, έτσι η αυλή του είναι πάντα γεμάτη.
Από τις ομορφότερες εικόνες, τα μεγαλύτερα παιδιά να παιζουν με μια
μπάλα, αρκετά μικρότερα να παιζουν γυρω απο το ναό σαν να ειναι το σπίτι τους
και πάντα κάτω από την στοργική ματιά της μοναχής, κορίτσια να διακονούν στην
υπαίθρια κουζίνα και πιο δίπλα με απίστευτη δεξιοτεχνία ενα παλληκαράκι να
ζυμώνει πρόσφορα. Ποιά άλλη καλύτερη εικόνα θα ονειρευόταν κανείς για την αυλή
μιας εκκλησίας; Μια αυλή που φέτος μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και μπορεί και
φιλοξενεί ανθρώπους πονεμένους,
εγκαταλλελημένους από γονείς, συζύγους, συγγενείς. Ψυχές που μπορεί να τους εγκατέλειψαν όλοι
δεν τους άφησε όμως ο Θεός, η μόνη ελπίδα που δεν μας αφήνει ποτέ.
Η ευλογία
της ιεραποστολής απλώνεται παντού. Η καλλιέργεια προιόντων επίσης ειναι αρκετά
αποδοτική. Παράγουν αρκετές ποσότητες, καλύπτοντας της ανάγκες διατροφής, τόσο
των ανθρώπων της ιεραποστολής όσο και ποσότητες για να πουλήσουν εξασφαλίζοντας
έτσι ενα ικανοποιητικό εισόδημα. Τώρα πια έχουν γίνει επαγγελματίες αγρότες,
μοιράζονται αρμοδιότητες μεταξύ τους, εξασφαλίζοντας κάθε φορά το μέγιστο
αποτέλεσμα. Επίσεις η αύξηση της παραγωγής
δημιούργησε την ανάγκη να αγοράσουν φορτηγό-αυτοκίνητο για να μεταφέρουν όλα αυτά τα αγαθά, μειώνοντας το
τελικό κόστος. Ο Θεός να είναι πάντα μαζί τους, σε ότι κι αν κάνουν.
Oλα εξελλίσονται πέρα από κάθε προσδοκία.
Με όλα αυτά που έζησα φέτος νοιώθω πως
κατέρευσαν σχεδόν όλα τα γιατί από το πρώτο μου ταξίδι τρία χρόνια πριν, στην
χώρα αυτή. Έτσι είναι η Ουγκάντα , έτσι είναι αυτός ο λαός και δεν συγκρίνεται
με εμάς. Ολοι πρέπει να γίνουν ίδιοι με
εμάς άραγε; Ποιός τάχα μας όρισε ότι εμείς έχουμε τον σωστό τρόπο ζωής, ότι
πρέπει να είμαστε παράδειγμα και για άλλους; Μια πιο ταπεινή ματιά σε αυτούς
τους λαούς, σε αυτές τις χώρες, ίσως έχει να μας διδάξει πολλά.
*Η Αγγελική Δασούλα είναι γεωπόνος και διακόνησε για τρία χρόνια εθελοντικά στις ιεραποστολικές δράσεις της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Την ευχαριστούμε πολύ.Ο Θεός να ευλογεί εκείνη και την οικογένειά της.
