ένας χρόνος μετά…
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ:
Ὁ λέων κεκοίμηται!
Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 29.1.2013 ἕνας ταπεινός λευίτης τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας τίμιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἄνθρωπος τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς.
Μετέστη εἰς τάς αἰωνίους μονάς ὁ πατήρ Θεόφιλος, ὁ γέροντας τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος ΛΥΔΙΑ.
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος -κατά κόσμον Θεόδωρος- Ζησόπουλος, γεννήθηκε στό Κυπαρίσσι τῶν Γρεβενῶν τήν..
1η Μαΐου τοῦ 1930, ἀπό τόν Γεώργιο καί τήν Παρασκευούλα Ζησοπούλου.
Πηγή : Αντέχουμε
Ἀπεφοίτησε ἀπό τό Γυμνάσιο Γρεβενῶν τό ἔτος 1949 καί τό ἴδιο ἔτος εἰσήχθη στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε τό 1952.
Ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία στήν Διεύθυνση τοῦ Θρησκευτικοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, καλύπτοντας τίς ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος Μονάδων τῆς Ἀττικῆς.
Τήν 7η Μαΐου τοῦ 1956 κείρεται μοναχός στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, πού ὑπαγόταν τότε στήν Ἱερά Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου καί τήν ἑπομένη 8 Μαΐου, χειροτονεῖται διάκονος καί προσλαμβάνεται ὡς ἱεροκήρυκας. Μετά ἀπό μία τριετία, τήν 17η Μαΐου τοῦ 1959, Κυριακή τῶν Μυροφόρων, χειροτονεῖται στήν Δορκάδα τοῦ Κιλκίς, στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί προχειρίζεται σέ ἀρχιμανδρίτη.
Ὑπηρέτησε στίς Ἱερές Μητροπόλεις Κιλκισίου, Ἐλευθερουπόλεως, Μεσσηνίας, Κασσανδρείας, Φλωρίνης καί τέλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ἀπ΄ ὅπου καί συνταξιοδοτήθηκε τό 1987, ἀλλά δέν ἀποστρατεύτηκε ἀπό τόν εὐγενή στρατό τοῦ Χριστοῦ.
Τό 1993 καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ραδιοφωνικοῦ καί τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἔλαβε τό πτυχίο δημοσιογραφίας.
***
Αὐστηρός στόν ἑαυτό του, μέ ὑποδειγματική πολιτεία σ’ ὅποιον τόπο ὑπηρέτησε, καθιερώθηκε στίς καρδιές ὅλων.
Ἡ φλογερή του πίστη καί ἡ αὐθεντική του ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεταρσίωνε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του. Πόθος του «τό αὔριο νά κάνουμε καλύτερο ἀπό τό χθές»˙ σκοπός του «ἡ ἐγκαθίδρυση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ». Μέ ἱερή ἀγωνία θά μποροῦσε νά ἐπαναλαμβάνει μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ἐάν γάρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα˙ ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκεται˙ οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι».
Ἐν ψύχει καί καύσωνι, πεζοπορῶν, ἔκανε ἄμβωνά του τό ὕπαιθρο, τίς πλατεῖες, τούς δρόμους, τά ἁλώνια, τά καφενεῖα, κάθε τόπο ὅπου μποροῦσαν νά βρίσκονται συγκεντρωμένοι λίγοι ἄνθρωποι. Τό κήρυγμα τόν ἀναζωογονοῦσε, τόν ἔτρεφε. Διψοῦσε νά σώσει ἀθάνατες ψυχές.
Ἡ ἱεραποστολή ἦταν τό ἔργο καί ἡ ζωή του. Τήν θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη φιλανθρωπία. «Ἄν δώσουμε στόν ἄνθρωπο τόν Θεό, τοῦ δίνουμε τό πᾶν», συνήθιζε νά λέει. Μαζί μέ τόν προφορικό λόγο, στόν ὁποῖο ἀναλώθηκε, χρησιμοποίησε καί τόν γραπτό λόγο. Ὄργανά του τά μαχητικά περιοδικά «Ἐγερθεῖτε», «Γρηγορεῖτε», «Ὁ αντίλαλος», «Ὁ μαθητής», «Ἁγία Λυδία». Τό περιοδικό «Ἁγία Λυδία» ἐδῶ καί 40 χρόνια μιλᾶ στόν λαό μας μέ μιά εἰλικρινῆ καί τίμια φωνή, ἐλέγχει τά κακῶς κείμενα, δίνει γραμμή πλεύσεως, τροφοδοτεῖ μέ τά νάματα τῆς πίστεως.
Ἐπίσης, ἐξέδωσε ἑκατοντάδες φυλλάδια καί βιβλία πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Ὁ λόγος του μεστός, σαφής, οἰκοδομημένος καί ἐμπνευσμένος ἀπό τό κεφαλόβρυσο τοῦ Εὑαγγελίου.
Τό 1958 ἰδρύει τήν Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Νεανίδων Η ΔΟΡΚΑΣ, πού δραστηριοποιεῖται στήν φιλανθρωπία καί στήν στήριξη νεανίδων καί τό 1965 τήν Ὀρθόδοξο Χριστιανική Ἀδελφότητα ΛΥΔΙΑ, τιμῶντας τό ὄνομα τῆς πρώτης Εὐρωπαίας Χριστιανῆς, πού κατηχήθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στούς Φιλίππους. Λίγα χρόνια ἀργότερα, μέ προτροπή του, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κυρός Ἀλέξανδρος καταθέτει ὑπόμνημα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τήν ἁγιοκατάταξη τῆς ἐξαίρετης αὐτῆς γυναικείας μορφῆς. Ἡ πρόταση γίνεται ὁλοθύμως ἀποδεκτή ἀπό τήν Σύνοδο καί ἡ Ἁγία ἔκτοτε τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στίς 20 Μαΐου. Ἡ Ἀδελφότητα αὐτή δραστηριοποιεῖται κυρίως στόν ἱεραποστολικό τομέα.
***
Ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο ἐφευρετική καί ἀνεξάντλητη.
Ὅταν στήν περιοχή τοῦ Κιλκίς, γύρω στά 1960, ἔπεσε ἐπιδημία ἀσιατικῆς γρίππης καί τά δύο Γυμνάσια τοῦ Κιλκίς εἶχαν μείνει μέ ἐλάχιστους μαθητές, ὁ πατήρ Θεόφιλος μέ τόν τότε Σχολίατρο ἐπισκέφθηκαν τά ἄρρωστα παιδιά, ἀπό τά γύρω χωριά, στά δωμάτια πού ἐνοικίαζαν, ἀκατάλληλα συχνά γιά διαμονή. Οἱ γονεῖς τῶν περισσοτέρων ἦταν στήν Γερμανία καί τά παιδιά ἔμεναν στήν πόλη τοῦ Κιλκίς, ὅπου ἦταν τό Γυμνάσιο, μέ τήν πλημμελῆ μέριμνα καί ἐπίβλεψη τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς.
Τότε, ὁ γιατρός μερίμνησε γιά τήν ὑγεία τους καί ὁ πατήρ Θεόφιλος, σκεπτόμενος ὡς πατέρας, συνέλαβε ἕνα μεγαλόπνοο ὅραμα. Νά ἱδρύσει μαθητικά οἰκοτροφεῖα, θηλέων καί ἀρρένων, γιά νά προσφέρει σ’ αὐτά τά παιδιά οἰκογενειακή φροντίδα καί θαλπωρή. Τά οἰκοτροφεῖα αὐτά ἦταν τό σπίτι, ἡ οἰκογένεια, τό φροντιστήριο, τό κατηχητικό γιά κάθε παιδί. Ὁ ἱδρυτής τους δέν μεριμνοῦσε μόνο γιά τήν ἐξασφάλιση τοῦ φαγητοῦ καί τοῦ ὕπνου τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γιά τήν ἀγωγή συγχρόνως καί τήν μόρφωσή τους. 200-220 παιδιά κάθε χρόνο καί γιά μία περίπου δεκαετία βρῆκαν μία ζεστή φωλιά καί ὁλοκλήρωσαν τίς σπουδές τους.
Παρόμοιο ἔργο πραγματοποίησε ἀργότερα καί στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ὅπου χάρη στήν πατρική του φροντίδα, ὠφελήθηκαν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, πολλά παιδιά τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Λαγκαδᾶ.
Ἡ μέριμνά του γιά τά νειάτα τῆς πατρίδος μας καί τά προβλήματά τους, γιά τήν καλλιέργεια τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ φρονήματος τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γενικότερα τοῦ λαοῦ μας, τόν ὁδήγησε στήν δημιουργία κατηχητικῶν σχολείων, ἁγιογραφικῶν κύκλων καί ἐκκλησιαστικῶν κατασκηνώσεων. Μέ τήν φροντίδα του λειτουργοῦν Κύκλοι Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί Χριστιανικές Ομάδες μαθητῶν σέ πολλές Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, μέ τήν εὐλογία τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων.
Ἡ Κατασκήνωση «Ἡ Χαρά τῶν Παιδιῶν», πού ἀπό τό 2010 λειτουργεῖ σέ ὑπερσύγχρονες ἐγκαταστάσεις, ἔχει διαγράψει μιά ἐπιτυχή πορεία 40 περίπου χρόνων. Ξεκίνησε δειλά τό 1970, στόν χῶρο αὐτό, στό Κέντρο Ἐσωτερικῆς καί Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἀδελφότητος.
Τά σύνορα τῆς πατρίδος μας ὅμως, στάθηκαν μικρά γιά νά περικλείσουν τήν ἀγάπη του καί τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν νεότητα. Μετά τήν κατάρρευση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, παιδιά ἀπό τήν Βουλγαρία, τήν Βόρειο Ἥπειρο, καί, μετά τόν πόλεμο τῆς Σερβίας, τά ὀρφανά καί ταλαιπωρημένα παιδιά τῆς Βοσνίας γεύθηκαν τούς εὔχημους καρπούς τῆς ἀγάπης του. Καί δέν ἔμεινε ἐκεῖ! Τό πρόγραμμα φιλοξενίας ἐπεκτάθηκε στούς ἀναπήρους τοῦ πολέμου, στά ἀδικημένα παιδιά τῆς Λευκορωσίας, θύματα τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσέρνομπιλ, στούς ποντίους τῆς Γεωργίας καί τῆς Ρωσίας, στούς Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας, σέ Τσέχους, Ρουμάνους, ὁμογενεῖς ἀπό Οὐκρανία καί Αὐστραλία.
Συνολικά, μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκαν περίπου 25.000 ἑλληνόπουλα καί 20.000 παιδιά ὁμοδόξων χωρῶν.
***
Ἀφουγκραζόμενος τόν παλμό τῆς ἐποχῆς, ἐπιθυμεῖ νά ἀκουστεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στά ἐρτζιανά κύματα, ὁ Χριστός στό μικρόφωνο! Δέν περιμένει νά δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες. Ἡ λαχτάρα του γιά ἱεραποστολή πιέζει τίς συνθῆκες. Καταθέτει τόν ἑαυτό του καί προχωρᾶ. Οἱ ἀντιξοότητες εἶναι γιά τόν πατέρα Θεόφιλο προκλήσεις.
7 Ἰουλίου τοῦ 1993. Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μπαίνει στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων! Ἐκπέμπει γιά πρώτη φορά ὁ ραδιοφωνικός σταθμός «Λυδία ἡ Φιλιππησία», ὁ ὁποῖος μέ τίς ἄοκνες προσπάθειες τοῦ πατρός Θεοφίλου γαληνεύει, ἀνακουφίζει, ἀναπλάθει ψυχές.
Τό 1996 παίρνει μία τολμηρή ἀπόφαση. Ἀντιλαμβανόμενος τήν καταλυτική ἐπίδραση τῆς τηλεοράσεως, ἀναλαμβάνει τό βάρος τῆς στελεχώσεως καί λειτουργίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, πού σήμερα μεταδίδεται δορυφορικά καί μέσω τοῦ διαδικτύου σέ ὅλο τόν πλανήτη. Ἀπό τό 1996 ἕως σήμερα, γιά 17 χρόνια, ὡς Πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, εἶναι ὁ ἰθύνων νοῦς, ὁ πνευματικός καθοδηγητής. Κρατᾶ τό τιμόνι τοῦ σταθμοῦ καί καταθέτει καθημερινά τόν μόχθο του μέ συνέπεια, ὑπομονή, μέ μιά ἀφοπλιστική ἐργατικότητα, περιφρονώντας τίς θυσίες πού ἀπαιτοῦνται ἀπό μέρους του, χωρίς νά δώσει «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του», ἀρκεῖ νά δοξάζεται τό Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ ὁ σταθμός τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
***
Ἀναλώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στήν διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μοναδικός του ὁραματισμός τό «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Διέθεσε ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας Του.
Ἕνας γενναῖος ἔφυγε! Ἕνας πρωτοπόρος ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου βρίσκεται τώρα εἰς τάς αἰωνίους μονάς. Ἕνας ἄξιος κληρικός πού τίμησε τό ράσο του καί ἔσπειρε ἀφειδώλευτα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἀναπαύεται ἀπό σήμερα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο λάτρεψε καί ὑπηρέτησε μέ ζῆλο καί πίστη.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος -κατά κόσμον Θεόδωρος- Ζησόπουλος, γεννήθηκε στό Κυπαρίσσι τῶν Γρεβενῶν τήν..
1η Μαΐου τοῦ 1930, ἀπό τόν Γεώργιο καί τήν Παρασκευούλα Ζησοπούλου.
Πηγή : Αντέχουμε
Ἀπεφοίτησε ἀπό τό Γυμνάσιο Γρεβενῶν τό ἔτος 1949 καί τό ἴδιο ἔτος εἰσήχθη στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε τό 1952.
Ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία στήν Διεύθυνση τοῦ Θρησκευτικοῦ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, καλύπτοντας τίς ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος Μονάδων τῆς Ἀττικῆς.
Τήν 7η Μαΐου τοῦ 1956 κείρεται μοναχός στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, πού ὑπαγόταν τότε στήν Ἱερά Μητρόπολη Πολυανῆς καί Κιλκισίου καί τήν ἑπομένη 8 Μαΐου, χειροτονεῖται διάκονος καί προσλαμβάνεται ὡς ἱεροκήρυκας. Μετά ἀπό μία τριετία, τήν 17η Μαΐου τοῦ 1959, Κυριακή τῶν Μυροφόρων, χειροτονεῖται στήν Δορκάδα τοῦ Κιλκίς, στόν βαθμό τοῦ πρεσβυτέρου καί προχειρίζεται σέ ἀρχιμανδρίτη.
Ὑπηρέτησε στίς Ἱερές Μητροπόλεις Κιλκισίου, Ἐλευθερουπόλεως, Μεσσηνίας, Κασσανδρείας, Φλωρίνης καί τέλος στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ἀπ΄ ὅπου καί συνταξιοδοτήθηκε τό 1987, ἀλλά δέν ἀποστρατεύτηκε ἀπό τόν εὐγενή στρατό τοῦ Χριστοῦ.
Τό 1993 καί γιά τίς ἀνάγκες τοῦ ραδιοφωνικοῦ καί τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἔλαβε τό πτυχίο δημοσιογραφίας.
***
Αὐστηρός στόν ἑαυτό του, μέ ὑποδειγματική πολιτεία σ’ ὅποιον τόπο ὑπηρέτησε, καθιερώθηκε στίς καρδιές ὅλων.
Ἡ φλογερή του πίστη καί ἡ αὐθεντική του ἀγάπη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεταρσίωνε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του. Πόθος του «τό αὔριο νά κάνουμε καλύτερο ἀπό τό χθές»˙ σκοπός του «ἡ ἐγκαθίδρυση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ». Μέ ἱερή ἀγωνία θά μποροῦσε νά ἐπαναλαμβάνει μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ἐάν γάρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα˙ ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκεται˙ οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι».
Ἐν ψύχει καί καύσωνι, πεζοπορῶν, ἔκανε ἄμβωνά του τό ὕπαιθρο, τίς πλατεῖες, τούς δρόμους, τά ἁλώνια, τά καφενεῖα, κάθε τόπο ὅπου μποροῦσαν νά βρίσκονται συγκεντρωμένοι λίγοι ἄνθρωποι. Τό κήρυγμα τόν ἀναζωογονοῦσε, τόν ἔτρεφε. Διψοῦσε νά σώσει ἀθάνατες ψυχές.
Ἡ ἱεραποστολή ἦταν τό ἔργο καί ἡ ζωή του. Τήν θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη φιλανθρωπία. «Ἄν δώσουμε στόν ἄνθρωπο τόν Θεό, τοῦ δίνουμε τό πᾶν», συνήθιζε νά λέει. Μαζί μέ τόν προφορικό λόγο, στόν ὁποῖο ἀναλώθηκε, χρησιμοποίησε καί τόν γραπτό λόγο. Ὄργανά του τά μαχητικά περιοδικά «Ἐγερθεῖτε», «Γρηγορεῖτε», «Ὁ αντίλαλος», «Ὁ μαθητής», «Ἁγία Λυδία». Τό περιοδικό «Ἁγία Λυδία» ἐδῶ καί 40 χρόνια μιλᾶ στόν λαό μας μέ μιά εἰλικρινῆ καί τίμια φωνή, ἐλέγχει τά κακῶς κείμενα, δίνει γραμμή πλεύσεως, τροφοδοτεῖ μέ τά νάματα τῆς πίστεως.
Ἐπίσης, ἐξέδωσε ἑκατοντάδες φυλλάδια καί βιβλία πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Ὁ λόγος του μεστός, σαφής, οἰκοδομημένος καί ἐμπνευσμένος ἀπό τό κεφαλόβρυσο τοῦ Εὑαγγελίου.
Τό 1958 ἰδρύει τήν Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Νεανίδων Η ΔΟΡΚΑΣ, πού δραστηριοποιεῖται στήν φιλανθρωπία καί στήν στήριξη νεανίδων καί τό 1965 τήν Ὀρθόδοξο Χριστιανική Ἀδελφότητα ΛΥΔΙΑ, τιμῶντας τό ὄνομα τῆς πρώτης Εὐρωπαίας Χριστιανῆς, πού κατηχήθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο στούς Φιλίππους. Λίγα χρόνια ἀργότερα, μέ προτροπή του, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κυρός Ἀλέξανδρος καταθέτει ὑπόμνημα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τήν ἁγιοκατάταξη τῆς ἐξαίρετης αὐτῆς γυναικείας μορφῆς. Ἡ πρόταση γίνεται ὁλοθύμως ἀποδεκτή ἀπό τήν Σύνοδο καί ἡ Ἁγία ἔκτοτε τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στίς 20 Μαΐου. Ἡ Ἀδελφότητα αὐτή δραστηριοποιεῖται κυρίως στόν ἱεραποστολικό τομέα.
***
Ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο ἐφευρετική καί ἀνεξάντλητη.
Ὅταν στήν περιοχή τοῦ Κιλκίς, γύρω στά 1960, ἔπεσε ἐπιδημία ἀσιατικῆς γρίππης καί τά δύο Γυμνάσια τοῦ Κιλκίς εἶχαν μείνει μέ ἐλάχιστους μαθητές, ὁ πατήρ Θεόφιλος μέ τόν τότε Σχολίατρο ἐπισκέφθηκαν τά ἄρρωστα παιδιά, ἀπό τά γύρω χωριά, στά δωμάτια πού ἐνοικίαζαν, ἀκατάλληλα συχνά γιά διαμονή. Οἱ γονεῖς τῶν περισσοτέρων ἦταν στήν Γερμανία καί τά παιδιά ἔμεναν στήν πόλη τοῦ Κιλκίς, ὅπου ἦταν τό Γυμνάσιο, μέ τήν πλημμελῆ μέριμνα καί ἐπίβλεψη τοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς.
Τότε, ὁ γιατρός μερίμνησε γιά τήν ὑγεία τους καί ὁ πατήρ Θεόφιλος, σκεπτόμενος ὡς πατέρας, συνέλαβε ἕνα μεγαλόπνοο ὅραμα. Νά ἱδρύσει μαθητικά οἰκοτροφεῖα, θηλέων καί ἀρρένων, γιά νά προσφέρει σ’ αὐτά τά παιδιά οἰκογενειακή φροντίδα καί θαλπωρή. Τά οἰκοτροφεῖα αὐτά ἦταν τό σπίτι, ἡ οἰκογένεια, τό φροντιστήριο, τό κατηχητικό γιά κάθε παιδί. Ὁ ἱδρυτής τους δέν μεριμνοῦσε μόνο γιά τήν ἐξασφάλιση τοῦ φαγητοῦ καί τοῦ ὕπνου τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γιά τήν ἀγωγή συγχρόνως καί τήν μόρφωσή τους. 200-220 παιδιά κάθε χρόνο καί γιά μία περίπου δεκαετία βρῆκαν μία ζεστή φωλιά καί ὁλοκλήρωσαν τίς σπουδές τους.
Παρόμοιο ἔργο πραγματοποίησε ἀργότερα καί στήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, ὅπου χάρη στήν πατρική του φροντίδα, ὠφελήθηκαν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, πολλά παιδιά τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Λαγκαδᾶ.
Ἡ μέριμνά του γιά τά νειάτα τῆς πατρίδος μας καί τά προβλήματά τους, γιά τήν καλλιέργεια τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ φρονήματος τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί γενικότερα τοῦ λαοῦ μας, τόν ὁδήγησε στήν δημιουργία κατηχητικῶν σχολείων, ἁγιογραφικῶν κύκλων καί ἐκκλησιαστικῶν κατασκηνώσεων. Μέ τήν φροντίδα του λειτουργοῦν Κύκλοι Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί Χριστιανικές Ομάδες μαθητῶν σέ πολλές Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, μέ τήν εὐλογία τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων.
Ἡ Κατασκήνωση «Ἡ Χαρά τῶν Παιδιῶν», πού ἀπό τό 2010 λειτουργεῖ σέ ὑπερσύγχρονες ἐγκαταστάσεις, ἔχει διαγράψει μιά ἐπιτυχή πορεία 40 περίπου χρόνων. Ξεκίνησε δειλά τό 1970, στόν χῶρο αὐτό, στό Κέντρο Ἐσωτερικῆς καί Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἀδελφότητος.
Τά σύνορα τῆς πατρίδος μας ὅμως, στάθηκαν μικρά γιά νά περικλείσουν τήν ἀγάπη του καί τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν νεότητα. Μετά τήν κατάρρευση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, παιδιά ἀπό τήν Βουλγαρία, τήν Βόρειο Ἥπειρο, καί, μετά τόν πόλεμο τῆς Σερβίας, τά ὀρφανά καί ταλαιπωρημένα παιδιά τῆς Βοσνίας γεύθηκαν τούς εὔχημους καρπούς τῆς ἀγάπης του. Καί δέν ἔμεινε ἐκεῖ! Τό πρόγραμμα φιλοξενίας ἐπεκτάθηκε στούς ἀναπήρους τοῦ πολέμου, στά ἀδικημένα παιδιά τῆς Λευκορωσίας, θύματα τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσέρνομπιλ, στούς ποντίους τῆς Γεωργίας καί τῆς Ρωσίας, στούς Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας, σέ Τσέχους, Ρουμάνους, ὁμογενεῖς ἀπό Οὐκρανία καί Αὐστραλία.
Συνολικά, μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκαν περίπου 25.000 ἑλληνόπουλα καί 20.000 παιδιά ὁμοδόξων χωρῶν.
***
Ἀφουγκραζόμενος τόν παλμό τῆς ἐποχῆς, ἐπιθυμεῖ νά ἀκουστεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στά ἐρτζιανά κύματα, ὁ Χριστός στό μικρόφωνο! Δέν περιμένει νά δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες. Ἡ λαχτάρα του γιά ἱεραποστολή πιέζει τίς συνθῆκες. Καταθέτει τόν ἑαυτό του καί προχωρᾶ. Οἱ ἀντιξοότητες εἶναι γιά τόν πατέρα Θεόφιλο προκλήσεις.
7 Ἰουλίου τοῦ 1993. Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ μπαίνει στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων! Ἐκπέμπει γιά πρώτη φορά ὁ ραδιοφωνικός σταθμός «Λυδία ἡ Φιλιππησία», ὁ ὁποῖος μέ τίς ἄοκνες προσπάθειες τοῦ πατρός Θεοφίλου γαληνεύει, ἀνακουφίζει, ἀναπλάθει ψυχές.
Τό 1996 παίρνει μία τολμηρή ἀπόφαση. Ἀντιλαμβανόμενος τήν καταλυτική ἐπίδραση τῆς τηλεοράσεως, ἀναλαμβάνει τό βάρος τῆς στελεχώσεως καί λειτουργίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, πού σήμερα μεταδίδεται δορυφορικά καί μέσω τοῦ διαδικτύου σέ ὅλο τόν πλανήτη. Ἀπό τό 1996 ἕως σήμερα, γιά 17 χρόνια, ὡς Πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, εἶναι ὁ ἰθύνων νοῦς, ὁ πνευματικός καθοδηγητής. Κρατᾶ τό τιμόνι τοῦ σταθμοῦ καί καταθέτει καθημερινά τόν μόχθο του μέ συνέπεια, ὑπομονή, μέ μιά ἀφοπλιστική ἐργατικότητα, περιφρονώντας τίς θυσίες πού ἀπαιτοῦνται ἀπό μέρους του, χωρίς νά δώσει «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις του», ἀρκεῖ νά δοξάζεται τό Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετεῖ ὁ σταθμός τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
***
Ἀναλώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στήν διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Μοναδικός του ὁραματισμός τό «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Διέθεσε ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας Του.
Ἕνας γενναῖος ἔφυγε! Ἕνας πρωτοπόρος ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου βρίσκεται τώρα εἰς τάς αἰωνίους μονάς. Ἕνας ἄξιος κληρικός πού τίμησε τό ράσο του καί ἔσπειρε ἀφειδώλευτα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἀναπαύεται ἀπό σήμερα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο λάτρεψε καί ὑπηρέτησε μέ ζῆλο καί πίστη.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του.
πηγή:http://makpress.blogspot.com/
.
διδαχές ζωής του π. Θεοφίλου
…Είναι ο πόνος το άροτρο του Θεού, που με το βαθύ του ηνί οργώνει τα σκληρά εδάφη της καρδιάς του ανθρώπου, γιατί οι απολαύσεις της ζωής, οι ευκολίες της ζωής σκληραίνουν την καρδιά, την κάνουν πέτρινη και δεν μπορεί η Χάρη του Θεού να την επισκιάσει, να την σώσει, να την ανεβάσει στους ουρανούς.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Θερμά Σέ παρακαλοῦμε, Κύριε, κράτησέ μας στήν ἀγάπη Σου… Ἀξίωσέ μας νά γίνουμε φρόνιμοι οἰκονόμοι καί καλοί διαχειρισταί τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν πού μᾶς ἐμπιστεύθηκες.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
…
…εἴμαστε παιδιά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, παιδιά τοῦ νικοποιοῦ Χριστοῦ, παιδιά τοῦ νεκρεγέρτου Χριστοῦ, προχωροῦμε μέ θάρρος, μέ αἰσιοδοξία, μέ χαρά, μέ δύναμι στόν ἀγώνα τῆς ζωῆς.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
…
Ἡ ἐλπίδα μας, τό στήριγμά μας, ἡ σιγουριά μας, ἡ ἀσφάλειά μας πρέπει νά εἶναι μόνον ὁ Θεός. Μαζί μέ τόν Θεό καί στήν φωτιά, καί στόν πόλεμο, καί στήν θάλασσα, καί στόν θάνατο! Χωρίς τόν Θεό νά μήν κάνουμε οὔτε βῆμα!
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Προσωπικός μας ὁ Θεός… Εἴμαστε στήν σκέψι Του, εἴμαστε στό θεϊκό Του σχέδιο. Μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς προστατεύει καί κατευθύνει τά βήματα τῆς ζωῆς μας.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Δέν εἶναι στίς προθέσεις μας, Κύριε, νά πράττουμεν ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνο πού Ἐσύ θέλεις. Ποθοῦμε πάντα νά εἴμαστε παιδιά Σου. Καί τότε πού ἄθελά μας ἁμαρτάνουμε καί τότε πού Σέ ὁδηγοῦμε σ’ ἕναν καινούργιο Γολγοθᾶ καί τότε θέλουμε νά εἴμαστε παιδιά Σου.
***
Ὁ Θεός εἶναι εὔσπλαγχνος. Ἀλλά εἶναι καί δίκαιος. Δέν πρέπει νά προκαλοῦμε τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Νά ζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς λέμε μέ τό: Κύριε, ἐλέησον.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
…Μέ τήν ταπείνωσι θά κρατοῦμε τήν Χάρι καί ἔτσι μέ τόν δικό μας ἀγῶνα καί τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ θά δουλεύουμε, θά δίνουμε τήν μάχη, θά νικοῦμε καί θά κερδίζουμε τό στεφάνι. Ἄς εἴμαστε πάντοτε οἱ νικηταί μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ…
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Δεῖξε τήν θερμή ἀγάπη στόν ἀδελφό σου, νά σπάση ὁ πάγος πού χωρίζει τίς καρδιές σας. Δεῖξε ἀγάπη καί σ’ αὐτόν πού σέ ἀδίκησε. Δεῖξε ἀγάπη ἀκόμη καί στόν ἐχθρό σου. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τοῦ χριστιανισμοῦ. Οἱ χριστιανοί δέν ἀγαποῦν μόνον, ὅσους τούς ἀγαποῦν, ἀλλά καί ἐκείνους πού τούς μισοῦν καί αὐτούς ἀκόμη, πού ἀνήκουν στόν κατάλογο τῶν ἐχθρῶν.
***
Λαχτάρησα γιά εὐτυχία καί ψηλάφησα τά χέρια Σου.
Δίψασα γιά χαρά καί ἀκούμπησα τά πόδια Σου.
Ἐπίθυμησα τήν σιγουριά καί τήν ἀσφάλεια καί ἄγγιξα τήν λογχισμένη Σου πλευρά.
Νοστάλγησα γιά ζωή καί ἔπιασα τίς πληγές τῆς κεφαλῆς Σου.
Καί μετά… ταπεινά, ἀλλά μέ πίστη καί βεβαιότητα ὡμολόγησα: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ἄν διαβάζαμε τό Εὐαγγέλιο, θά εἶχε ἀλλάξει ὁ κόσμος, θά ἦταν διαφορετική ἡ πατρίδα μας, θά ἦταν διαφορετικές οἱ καρδιές μας, θά ἦταν ὁ χῶρος αὐτός πού λέγεται Ἑλλάς, θά ἦταν μιά γωνιά τοῦ Παραδείσου.Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
Εἴμαστε οἰκοδόμοι, οἰκοδόμοι τοῦ πνευματικοῦ μας οἰκοδομήματος. Εἶναι οἰκοδομημένη ἡ ζωή μας πάνω στόν ἀσάλευτο βράχο τοῦ Γολγοθᾶ; Εἶναι οἰκοδομημένη πάνω στόν βράχο τῆς πίστεως; Εἶναι οἰκοδομημένη μέ τίς αἰώνιες ἀξίες καί ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου; Τί ὑλικά χρησιμοποιοῦμε; Ἔχουμε βαθειά πίστι στόν Θεό; Πίστι πού ἀνοίγει θεμέλια βαθειά, γιά νά ἀνυψωθῆ πιό ψηλά τό οἰκοδόμημα;
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ταπείνωσις εἶναι νά ἔχης βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός σου.
Ταπείνωσις εἶναι νά θεωρῆς τόν ἑαυτό σου ἁμαρτωλό καί ὅλους τούς ἄλλους πιό καλούς ἀπό σένα.
Ταπείνωσις εἶναι ἡ αὐτογνωσία. Νά ξέρης ποιός εἶσαι.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
…Τό κρέμασμα της σκέψεώς μας από το πρόσωπο του Θεού, είναι προσευχή.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ποτέ δέν θά ἐπιτρέψουμε στόν ἑαυτό μας, νά εἴμαστε στό στρατόπεδο τῶν προδοτῶν, ἀλλά θά εἴμαστε στό στρατόπεδο τῶν παιδιῶν, πού ὑπερασπίζονται, ὁμολογοῦν καί μαρτυροῦν τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
***
Ὄρθιοι, ἀδέλφια. Ὄρθιοι, ἄγρυπνοι! Ὁ στρατός πού αἰφνιδιάζεται ἀπό τόν ἐχθρό, χάνει τήν μάχη.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
