Η Παναγιά κι η μάνα του καθένα

 Μια μάνα όλοι προσκυνάμε. Βλέπεις την εικόνα της Παρθένου: κινήσεις γνωστές και γνώριμες, τυπωμένες στο υποσυνείδητο σου. Κι εσένα σ’ έσφιξε μια μάνα στην αγκαλιά της. Ό, τι αισθάνεται ο Χριστός κι εσύ το έχεις αισθανθεί. Τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Όπως όλοι ζητάμε τη μάνα μας, το ίδιο κι ο Χριστός την ζητά. Το λένε και οι ακριβοπληρωμένοι ψυχολόγοι των ημερών μας, αν και τους προλάβανε οι πολιτισμοί εδώ και αιώνες. Μάνα- παιδί, μια σχέση ιερή κι αρχαίος ο φόβος της διατάραξής της. Δες τι έπαθε ο Οιδίποδας που, ακόμα χωρίς να το θέλει, διέλυσε την ιερότητα του δεσμού.

 Θωρείς την εικόνα της Παρθένου και βλέπεις τη Μάνα του Χριστού να γίνεται δική σου Μάνα, γιατί έγινες αδελφός και παιδί του Υιού Της. Μεγάλη Θεολογία κι εμείς είμαστε άπιστοι. Δεν αναζητούμε να το ζήσουμε, απλά θέλουμε να «εκμεταλλευτούμε» λιγάκι ότι η Παναγία γέννησε τον Χριστό και ότι τούτο της έδωσε τη δυνατότητα να Τον παρακαλάει για τα παιδιά της. Είναι αλήθεια, αλλά πρώτα πρέπει να γίνουμε όντως αδέλφια και παιδιά του Υιού της. Αν παρακαλάμε και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας, τότε δεν απέχουμε και πολύ από αυτούς που τρέχουνε στις μάγισσες και τις χαρτορίχτρες.

 Και τι έχει να πει σ’ εμένα κι ενόσω στο περιβάλλον μου, άνθρωποι ψάχνουν πόκεμον, να ζω τη σχέση μου με το Χριστό ώστε η Μητέρα Του να γίνεται Μητέρα μου; Τα περισσότερα παιδιά παίζουν ώρα στον υπολογιστή γιατί τους λείπει η αληθινή σχέση μες το σπίτι. 

Τα περισσότερα παιδιά του Γυμνασίου θα σου πουν ότι “δεν έχω κανέναν σπίτι, τι να κάνω;”. Λιγοστεύουν οι αγκαλιές της μάνας, όσο οι ανάγκες πληθαίνουν. Και η αμαρτία μας γίνεται χειρότερη από του Οιδίποδα, γιατί αυτός δεν ήξερε ενώ εμείς γνωρίζουμε. 

Βλέπεις την Παναγία πόσο έστερξε στο Υιό Της. Ήταν από κοντά -και στη λύπη του Σταυρού και στη χαρά της Ανάστασης. Ήξερε ποιο παιδί μεγάλωνε! Κι εμείς μες το σπίτι μας δεν γνωριζόμαστε καν!

Πηγή : Προσκυνητής

 Ας κάνουμε λίγο στην άκρη ο καθένας. Είναι βαρύ το ταξίδι της γνωριμίας. Το χειρότερο πράγμα που κάνουμε μες το σπίτι μας είναι ότι παγιωνόμαστε ο καθένας στο ρόλο του. Προτού ο γιος κι η κόρη κρίνουν τη μάνα τους, ας σκεφτούν πόσα πέρασε για να τους μεγαλώσει. Και η μητέρες ας σκεφτούν ότι αν μετά από κάποια ηλικία δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους, τότε ουσιαστικά δεν εμπιστεύονται τον τρόπο που τα μεγάλωσαν. 

Είδαμε πουθενά την Θεοτόκο να επεμβαίνει στο σχέδιο του Υιού και Θεού της; Οι σχέσεις μας γίνονται ιερές και πολύτιμες όταν εργαζόμαστε γι’ αυτές. Ο “αυτόματος” στις σχέσεις, πόσο μάλλον μες το σπίτι, δεν εξυπηρετεί σε τίποτε. Όπως η Θεοτόκος έκανε υπακοή στο σχέδιο του Θεού, έτσι και ο Υιός Της αναγνώρισε την ανάγκη της πονεμένης Μάνας Του να μάθει πρώτη ότι αναστήθηκε, πρώτος στη κοίμησή Της σπεύδει να παραλάβει την Αγία Της ψυχή. Πόσο μας διδάσκει στις καθημερινές μας σχέσεις η εικόνα της Κοιμήσεως, που απ’ τις δεκαπέντε του μήνα ως τις είκοσι-τρείς, κοσμεί ανθοστολισμένη τις Ορθόδοξές μας εκκλησιές!

Ιάσων Ιερομ.

nif